Martin Camaj u lindi më 1925 në Temal, në veri të Shqipërisë. Ai ndoqi gjimnazin jezuit italian në Shkodër. Në vitin 1948, u arratis nga stalinizmi shqiptar në Jugosllavi, ku studioi në Beograd shkencat e gjuhës dhe letërsisë romane, sllave dhe shqipe. Pas përfundimit të studimeve, emigroi në Itali në vitin 1956 me ndihmën e mësuesve të tij të mëparshëm italianë. Në Romë vazhdoi studimet në fushën e filologjisë dhe krijoi kontakte të shumta me shkrimtarë të tjerë në ekzil. Përmes tyre dhe si kryeredaktor i një reviste letrare, ai pati mundësinë të njihte nga afër botën letrare dhe, mbi të gjitha, letërsitë bashkëkohore europiane dhe letërsinë moderne europiane; veçanërisht e impresionuan T. S. Eliot, Juan Ramón Jiménez dhe Salvatore Quasimodo. Në vitet 1960/61, u zhvendos në München të Gjermanisë, ku nga viti 1961 filloi të jepte mësim në gjuhën shqipe. Ai mori titullin doktor shkencash me një studim mbi formimin e fjalëve në gjuhën shqipe.
Nga viti 1970 deri më 1990, ai mbajti të vetmen katedër për Filologjinë Shqipe në Gjermani, në München. Camaj konsiderohet si ndërmjetësuesi më i rëndësishëm i gjuhës dhe kulturës shqiptare në Gjermani. Martin Camaj vdiq më 1992 në Lenggries. Vëllimi “Koha e Lules” përmbledh pjesë të zgjedhur nga vepra e Camajt mbi temën e përjetshme të dashurisë, pasuruar me elemente të botës veriore shqiptare.