Alfonsina Storni u lind në vitin 1892 ne Sala Capriasca të kantonit zviceran Ticino. Në vitin 1896 familja e saj emigroi në Argjentinë, për me ikë varfnisë së madhe në atë pjesë të Zvicrës italiane. Por, edhe në Argjentinë familja Storni mezi mbijeton. Në moshën 14-vjeçare Alfonsina i bashkohet nji trupe teatrale shëtitëse, më vonë kryen shkollën per mësuese dhe, për me i siguru të hollat për arsimim, punon si kangëtare dhe valltare.
Shoqnia katoliko-konservatore e Argjentinës e sheh këtë si skandal dhe Alfonsina ban përpjekjen e parë me ia marrë jetën vetes. Në vitin 1912 ajo e lind nji femijë në Buenos Aires. pas nji lidhje dashnie. Këtë fëmije e rritë vetë tu’ punue si shitëse dhe tu’ u kujdesë për fëmijë me të meta mentale.
Në vitet në vijim Alfonsina Storni boton poezi, të cilat shquhen për gjuhën e thjeshtë lirike. Malli i pashuem për dashni e butësi, ndjenja e humbjes dhe e vetmisë mbizotnojnë poezitë e saj. Pas vitit 1916 ajo përmes veprës së saj bahet e njoftun në qarqet intelektuale kulturore në Buenos Aires. Fillon me shkrue për gazeta e revista, ku ushtron kritikë të ashpër kundër padrejtësive sociale dhe moralit të dyfishtë shoqnor. Angazhohet me guxim të madh për të drejtat e grave dhe vajzave në Argjentinë. Mungesën e barazisë mes gjinive ajo e tematizon ma vonë edhe në dramën “Dobësia e zotit Dougall”.
Në fillim të viteve tridhjetë Alfonsina Storni u smu’ prej kanceri. Në tetor të vitit 1938, kur dergja kish mbërri në stad të pashërueshem, Alfonsina shkoi në Mar del Plata buzë oqeanit. Më 25 tetor 1938 notoi në Atlantik dhe i dha fund jetes.
Poezinë e fundit e shkroi nji ditë para vetëvrasjes. Ajo mban titullin: “Po shkoj te flej”. Asht thane se disa vargje të kësaj poezie Alfonsina Storni i ka shkrue nga brenga e dashnisë: (...) Ah, edhe nji lutje e kam: / Nëse ai thërret edhe njiherë - / thuej të mos ngulë kambë ma, / thuej se kam shkue.
Nji pjesë e poezisë asht integru në kangen Alfonsina y el mar të Mercedes Sosa-s. Nobelistja e letërsisë nga Kili, Gabriela Mistral, ka thanë për Alfonsina Stornin: “Poete si kjo lindin njiherë në shekull”. Poezitë e këtij vëllimi i ka përkthye në shqip Enver Robelli. Për me e rujt sa më mirë artikulimin lirik teksti asht kthye në shqip nëpërmjet gegnishtes.